Met deze opvallende titel begint Kevin Pilley zijn artikel over reisadvertenties, die volgens hem vergeleken kunnen worden met menig tandpastareclame. Alleen maar perfecte mensen die het erg naar hun zin lijken te hebben en geen huilende kinderen en ruziënde stellen. De wereld die geschetst wordt in menig reisbrochure wijkt te veel af van de werkelijkheid.

En ook in Nederland worden we bekogeld met lachende gezichten vanaf een tropisch strand. Bij aankomst blijkt al snel dat het strand stampvol ligt met mensen die er nog niet half zo goed uitzien als in de folder. Het prachtige paradijs dat ons is voor gehouden blijkt niet te bestaan. In plaats daarvan is het vechten om een strandbedje te bemachtigen en is het zand zwaar vervuilt door de vele toeristen.

Wie echt op zoek is naar het paradijs komt bedrogen uit. En Kevin Pilley pleit dan ook dat reclamemakers hun strategie moeten aanpassen. Geen vrolijke, knappe mensen, maar vakantiegangers met een normale bouw. Dit zou volgens hem beter werken om het product aan te prijzen. Wat vind jij? Kunnen reizigers tegen de werkelijkheid of houden wij vast aan het paradijs?